هر کسب و کار تولیدی، دارای یک زنجیره تأمین است که در آن، چگونگی تهیه مواد اولیه، فرایند ساخت کالا، چگونگی ارتباط با مشتریان و تحویل کالا به مصرف کنندگان تعیین می شود.

فعالیت توزیع کالا که معمولاً لجستیک (Logistic) نامیده می‌شود، شامل هماهنگی سفارشات مشتری، تعیین زمان تحویل، ارسال بار، صورتحساب مشتری و دریافت پرداختی‌ها می‌باشد. این بخش از کسب و کار به وسایل نقلیه برای ارسال محصول به مشتریان متکی است و به این دلیل، هم هزینه های سرمایه ای و هم هزینه های جاری را برای سازمان ها به دنبال دارد. در همین راستا، بسیاری از سازمان‌ها بخش‌های زیادی از فرآیند خدمات لجستیک خود را به سازمان‌‌های متخصص واگذار می‌کنند تا از انجام با کیفیت آن، اطمینان حاصل کنند.

مدل های خدمات لجستیک

مدل های مختلفی وجود دارند که چگونگی فعالیت‌های بخش لجستیک زنجیره تأمین را هدایت می‌کنند؛ در هریک از این مدل‌ها گروه خاصی از کارها به مجموعه‌های ارائه دهنده‌ی خدمات لجستیک برون سپاری می‌شود و از این جهت، برای نوع خاصی از کسب و کارها مناسب هستند. به صورت دقیق‌تر، حجم جابه‌جایی‌ها، پراکندگی مشتریان، اندازه کسب و کار و… عواملی هستند که در انتخاب مدل مناسب لجستیک، تاثیر مستقیمی دارند.

به صورت کلی هنگامی که یک کسب و کار گسترش می‌یابد و خدمات و محصولات بیشتری را در بازارهای جدید به مشتریان بیشتری ارائه می‌دهد، زمانی فرا می‌رسد که باید تعیین کند آیا عملیات حمل و نقل و تکمیل سفارشات خود را برون سپاری کند یا خیر؟ این تصمیم استراتژیک، با اهداف متفاوتی انجام می شود. از مهمترین این اهداف می توان به افزایش رضایت مشتریان، صرفه جویی در هزینه های جاری وسایل نقلیه و تمرکز برروی بیزینس اصلی خود به جای تمرکز بر روی توزیع کالا، اشاره نمود.

امروزه بازار خدمات لجستیک با حجم بالایی از درخواست ها مواجه شده‌ است. در این بازار، هریک از شرکت‌های فعال به دنبال افزایش سهم خود از بازار هستند. در این مورد، چند مسأله قابل تأمل وجود دارد: هر شرکت می کوشد، کیفیت خدمات خود را افزایش دهد. این تصور وجود دارد که افزایش کیفیت خدمات، مستلزم سرمایه گذاری بیشتر و تهیه تجهیزات است؛ این در حالی است که می توان با استفاده از فناوری‌های روز، تا حد زیادی کیفیت خدمات لجستیک را بهبود بخشید. این جا است که مفهوم لجستیک هوشمند مطرح می‌گردد.